"Dance Again... the Hits" Jennifer Lopez

Choćbyście i nienawidzili Jennifer Lopez, to musicie przyznać, że osiągnęła ogromny sukces na całym świecie. Sprzedała już 35 milionów kopii swoich płyt. Jest też jedną z niewielu artystek, którym udało się połączyć muzykę z aktorstwem. W 2007 roku jednak jej gwiazda przygasła. Zdecydowanie brakowało jej wówczas hitu na miarę „Let’s Get Loud” (swoją drogą zamieszczenie tego numeru tylko na deluxe jest zaskoczeniem tak wielkim jakim byłby duet Metalliki z Pitbullem) czy „If You Had My Love”. Wyrzucili ją z wytwórni. Została jednak ‘przygarnięta’ przez inną, która pomogła jej na nowo rozbłysnąć.

Jennifer zawsze grała muzykę imprezową. Na pierwszych płytach („On the 6”, „J.Lo” – to właśnie one przyniosły jej największą popularność) grała głównie pop umiejętnie zmieszany z r&b i muzyką latynoską. Na swoim kolejnym, najdojrzalszym albumie „This Is Me… Then” przedstawiła nam mieszankę soulu i r&b w postaci spokojniejszych numerów. Jednak jej kolejne krążki (nieco wtórne „Rebirth”, hiszpańskojęzyczne „Como ama una Mujer” oraz dyskotekowe „Brave”) nie przyniosły już takich hitów jak te poprzednie. Świetne single w postaci „Louboutins” oraz „Fresh Out the Oven” były wręcz gwoździem do trumny. Wytwórnia nie tolerowała kolejnej porażki. Na szczęście J.Lo udało się zapisać do innej, z którą dziś odnosi sukcesy. Wystarczy spojrzeć na miejsca utworów „On the Floor” czy „Dance Again” na listach przebojów.

Oprócz tego, że na samym początku dostajemy najnowsze piosenki Lopez, nie ma tu żadnej chronologii. Zanim jednak przejdę do jej starszych klasyków, zajmę się jej nowymi singlami. Zaczyna się od piosenek przygotowanych specjalnie na tą składankę – „Dance Again” oraz „Goin’ In”, które promuje również film „Step Up 4”. „Dance Again” jest moim zdaniem beznadziejne. Takiej tandety dawno nie słyszałem. Dlaczego taką muzyką zajmuje się Jennifer Lopez? Przecież stać ją na znacznie więcej. Klubowe zwrotki kompletnie mi nie podchodzą, ale w porównaniu do refrenu i tak wypadają dobrze. Bo refren to już totalnie wiochą zajeżdża. Aż trudno w to uwierzyć, ale „Dance Again” jest w porównaniu do „Goin’ In” arcydziełem. Druga z nowych piosenek to zarazem najgorszy kawałek kiedykolwiek przez wokalistkę nagrany. Muzyka… nie, tego nawet nie potrafię muzyką nazwać. Od tego czegoś, co leci w tle, niedobrze mi. Jennifer nic nie pomaga. Na szczęście single z jej ostatniego studyjnego krążka („Love?”; 2011) trochę artystkę rehabilitują. Utrzymane w stylistyce pop i r&b „I’m into You” to jedyna pozostałość po ‘starej’ J.Lo. Szybko mi się niestety znudziło. Dlatego o wiele bardziej wolę „On the Floor” (ft. Pitbull). Może i raper nie wnosi wiele do tego numeru, ale uważam, że bardzo ciekawie wykorzystano w nim motyw z „Lambady”.

Mimo że album „Love?” całkiem lubię, to po przesłuchaniu składanki „Dance Again… the Hits” zapragnąłem powrotu takich utworów jak dyskotekowe „Waiting for Tonight” czy przebojowe „Love Don’t Cost a Thing”. Dziś zastanawiam się, jak mogły mi się kiedyś nie podobać. Przecież te piosenki są świetne! Artystka pokazała się w nich z najlepszej strony. Brzmi bardzo dobrze, przekonująco. Szczególnie uwielbiam jej wokal w „Waiting for Tonight” – spokojny, opanowany, a jednak tak świetnie pasujący do tanecznej melodii. Sama muzyka w tych kawałkach również bardzo mi się podoba. Szczególnie w „Love Don’t Cost a Thing”. Bardzo łatwo wpada w ucho. Mimo woli wciąż nucę ten numer. Oprócz tych dwóch do najmocniejszych punktów krążka należy pierwszy hit wokalistki zatytułowany „If You Had My Love”. W tej mieszance popu i r&b J.Lo wypadła bardzo dobrze, uwodzicielsko. Nie gorsza jest sama melodia – nie tak taneczna jak w „Waiting for Tonight” czy przebojowa jak w „Love Don’t Cost a Thing”, ale jednak równie dobra. Jak nie lepsza.

Do pozostałych numerów z pierwszych płyt wokalistki należą „Jenny From the Block” („This Is Me… Then”), „I’m Real”, „Ain’t It Funny” („J.Lo”) oraz „Feelin’ So Good” („On the 6”). Przyznam jednak, że strasznie się ich bałem. Dlaczego? Zamieszczono tu remixy tych piosenek… Najbardziej bałem się tego do „Jenny From the Block”. Numer jest jednym z najlepszych od Lopez. Jednak okazało się, że to właśnie remix był tą wersją kawałka, którą tak uwielbiam. Ma świetny, oldschoolowy klimat. Zawiera elementy r&b oraz hip hopu (wprowadzany przez raperów). Kocham też tekst do piosenki: Don't be fooled by the rocks that I got I'm still, I'm still Jenny from the block (PL: Nie daj się omamić kasą, którą mam Jestem nadal, jestem nadal Jenny z sąsiedztwa). A głos artystki w tym numerze? Niesamowity. To niestety jedyny dobry remix na składance. Oryginały utworów „I’m Real” oraz „Ain’t It Funny” po prostu kocham. A remixy? Tak trafnie nazwane ‘Murder Remix’ (jeden producent). Właśnie – zamordowane. Nieco lepiej przedstawia się nowa wersja „Feelin’ So Good”. Nie przepadam za nim w oryginale, remix podoba mi się nieco bardziej. Ale uważam, że mógłby być o połowę krótszy.

W przypadku gwiazdy, która wydała już siedem studyjnych albumów (kolejno: „On the 6”, „J.Lo”, „This Is Me… Then”, „Rebirth”, „Como ama una Mujer”, „Brave” i „Love?”) kompilacja największych przebojów była tylko kwestią czasu. Po jej przesłuchaniu znacznie bardziej doceniłem jej trzy pierwsze krążki. Do „J.Lo” również się przekonałem. Nawet nie wiecie, ile bym dał za powrót Jennifer do utworów typu „Love Don’t Cost a Thing” czy „If You Had My Love”. W przeciwieństwie do jej najnowszych dokonać piosenki łatwo wciągają i hipnotyzują. Trudno się od nich uwolnić. Jednak remixy i nowsze kawałki artystki zrobiły na mnie bardzo słabe wrażenie. Dlatego dzisiaj średnio.

Ocena: 3+/6
Najlepsze: Love Don’t Cost a Thing, Waiting for Tonight, If You Had My Love, On the Floor, Jenny From the Block (remix)
Najgorsze: Dance Again, Goin’ In. Remixy: Ain’t It Funny, I’m Real